Fien

18 jaar, Leuven/Rotterdam

Dans is mijn uitlaatklep, zeker nu haal ik hieruit troost en energie.

Ik kom ermee tot rust bij stress en vind mijn center terug bij chaos.

Met dans kan ik uiten wat ik voel, maar niet kan of wil verwoorden.

Illustratie: © Tinzi

Ik heb mezelf ontmoet

als danser, als maker, als mens.

We zijn grotendeels alleen en moeten steeds afstand bewaren,

toch voel ik juist nu een oprechte connectie met mijn vrienden en familie uit België

en mijn klasgenoten hier in Rotterdam.

Wat me opvalt is dat ik dankbaar ben

voor de momenten dat ik na veel te veel online lessen

terug naar school mag,

al is het soms voor een korte periode.

Op zeldzame sociale

gebeurtenissen voel ik me nu ongelooflijk gelukkig.

Anderhalve meter voelde nog nooit zo dichtbij.

Kleine ruimtes verplichtten me nieuw bewegingsmateriaal uit te proberen.

De talloze uitdagingen

hebben me via improvisatie eigen danskwaliteiten en -vormen doen ontdekken.

Hoe langer ik werd gedwongen binnen te blijven,

hoe meer mijn creativiteit

verlangde naar buiten te komen.

De eenzame momenten zetten de ontwikkeling van mijn dansidioom op gang.

Maar nu is het genoeg, ik ben het beu.

Ik wil meer onderzoeken dan de beperkte ruimte in mijn kamer en mijn eigen kunnen.

Ik wil mijn nieuwe ideeën kunnen uitwerken en vervolgens delen met anderen.

Ik mis het dansgevoel in een eindeloos grote zaal

met de motiverende energie van mededansers en creatievelingen.

Heel deze situatie ontneemt ons mogelijkheden en plaats,

het blokkeert onze artistieke vrijheid.

Dans is mijn uitlaatklep, zeker nu haal ik hieruit troost en energie.

Ik kom ermee tot rust bij stress en vind mijn center terug bij chaos.

Met dans kan ik uiten wat ik voel, maar niet kan of wil verwoorden.

Fien Voorspools, 18 jaar, Leuven/Rotterdam